Świętosław Milczący zwany Błogosławionym (zm. 1489)
Pochodzenie, wykształcenie.
Urodził się w XV w. Trudno zidentyfikować miejscowość, z której pochodził. Być może był to Susiec koło Pszczyny, lub Skocice. Na podstawie jego własnych zapisków można stwierdzić, że posiadał dobre wykształcenie zasadnicze. Oznacza to, że znal łacinę, umiał tez pisać i czytać. Prawdopodobnie ukończył jakąś szkołę, mogła to być szkoła katedralna lub klasztorna. Studiów uniwersyteckich jednak najprawdopodobniej nie przeszedł, gdyż brak jego nazwiska w prowadzonym spisie studiujących w Akademii Krakowskiej. Ciężką pracę łączył z gorliwą modlitwą i niesieniem pomocy bliźnim. Większość zarobionych pieniędzy oddawał na potrzeby biednych. Jego późniejsza zamożność (zamierzał m. in. ufundować szpital w Miechowie, kupował wiele książek) przemawia za tym, że pochodził ze szlachty, albo z bogatego mieszczaństwa. Po wizji nadprzyrodzonej, jakiej doświadczył sprzedał swój dobytek, pieniądze rozdał ubogim i wrócił do Krakowa. Tu początkowo był duchownym niższych święceń kapłańskich przy kościele Najświętszej Panny Marii.
Działalność i sylwetka duchowa.
Był człowiekiem niezwykle pobożnym. Wiele czasu spędzał na modlitwie. Rozwojowi jego życia wewnętrznego sprzyjała ówczesna atmosfera religijna Krakowa, jako ośrodka skupiającego liczne zakony. Był to też klimat ożywiony pobytem św. Jana Kapistrana i działalnością profesorów UJ, wśród których znajdował się św. Jan Kanty.
Cechowało go niezwykłe umiłowanie do książek, rolę jego doradców i mistrzów duchowych pełnili autorzy ascetyczni. Duża biblioteka, którą zgromadził służyła nie tylko jemu. Po przeczytaniu książki przekazywał ją określonej osobie lub instytucji. Czynił to aby krzewić dobro i prawdę i pomagać innym w nauce i staraniach o życie wewnętrzne. Lektura była mu pomocą w dążeniu do doskonałości, zadania którego realizacji podjął się w swoim życiu. Praktyką skłaniającą go do kontaktu z książką była asceza milczenia, która w życiu wewnętrznym Świętosława wysuwa się na pierwszy plan. Nazwa mendicus (żebrzący) oraz określenie pauper (ubogi) jakim obdarzyli go wykonawcy jego testamentu wskazują na to, że złożył on także śluby zachowania ubóstwa. Spełnienie tego ślubu polegało na przekazywaniu posiadanych dóbr na szlachetne cele. O szczegółowym przeznaczeniu datków decydował sam.
W żywotach Świętosława podkreśla się jego szczególne nabożeństwo do Pana Jezusa Ukrzyżowanego. Zachowanie Milczenia i ubóstwo były przypuszczalnie także sposobem uczczenia Męki Pańskiej. Nadto odznaczał się żarliwym kultem maryjnym.
Swą wyjątkową ascezą milczenia, a także działalnością bibliofilską wywarł znaczny wpływ na życie religijne Krakowa, gdzie spędził znaczną część życia. Mieszkał prawdopodobnie na terenie parafii św. Anny, a od około 1480 r. w domu bogatego rajcy krakowskiego Piotra Salomona przy Rynku, blisko kościoła Mariackiego. W tym mieszkaniu przebywał aż do śmierci 15 kwietnia 1489 r.
Starania o beatyfikację.
Obecnie na terenie diecezji krakowskiej trwają prace specjalnej komisji historycznej powołanej w celu rozpoczęcia starań o beatyfikację Świętosława. Proces kanonizacyjny w tej sprawie został otwarty w Kurii Metropolitalnej w Krakowie 22 stycznia 1998 roku.
Za: http://www-old.inib.uj.edu.pl/prace_studentow/swieci/kandyd/swietoslaw.html
Świętosław Milczący - właściwie Świętosław de Susseci Kartuz zwany Błogosławionym (ur. na początku XV wieku, zm. 15 kwietnia 1489 w Krakowie) - mansjonarz przy kościele Mariackim w Krakowie, Sługa Boży Kościoła rzymskokatolickiego. Uważany jest za patrona dobrej spowiedzi.
Życie Świętosława
Był to człowiek prawy i szczerego serca. Kiedy się dokładnie urodził, nie wiemy. Wiemy, że pochodził ze Sławkowa z rodu szewców. Miał łaskę widzeń nadprzyrodzonych. Jedno z tych widzeń zostało utrwalone jako tło obrazu bł. Świętosława nad Ołtarzem Św. Mikołaja w Kościele P.W. Podwyższenia Krzyża Świętego w Sławkowie. W tle obrazu widać basztę - budowlę Sławkowa, a na moście procesję z Biskupem na czele. Na pierwszym planie jest w ornacie postać Świętosława w aureoli. Według legendy widzenie to było początkiem jego działalności jako duchownego w Krakowie. Działalność krakowską bł. Świętosław rozpoczął posługą kleryka w Kościele Najświętszej Marii Panny, gdzie po otrzymaniu święceń kapłańskich sprawował obowiązki mansjonarza.
Prawość i prostota zjednała mu zaufanie obywateli krakowskich, którzy czynili go egzekutorem testamentów i wykonawcą ostatniej woli wiernych. Był ojcem ubogich i czułym opiekunem sierot i wdów. Żywoty Świętosława podkreślają jego szczególne umiłowanie i nabożeństwo do Pana Jezusa Ukrzyżowanego. Ulubionym miejscem jego modlitwy był krucyfiks w Kościele Mariackim, przed którym śpiewał Psalmy Dawidowe. Według legendy Chrystus z tego właśnie krzyża przemówił do Świętosława.
Dwaj rajcy krakowscy Piotr i Salomon złożyli znaczną sumę pieniędzy na stały fundusz utrzymania psauterzystów, którzy po śmierci bł. Świętosława śpiewali psalmy w Kościele Mariackim, fundusz ten dopełniała siostra fundatorów - Anna Glińska. Istniał on do końca XIX wieku.
Bł. Świętosław żył skromnie. Dzięki temu z zebranych oszczędności kupił m.in. srebrny kielich do Kościoła Karmelitów na Piasku w Krakowie i znaczną liczbę książek darował Klasztorom i Bibliotece Kościoła Panny Marii. Świętosław pełnił służbę przy ołtarzu w kościele Mariackim, ufundowanym przez znany krakowski ród Salomonów, z którymi był blisko związany. Przez wiele lat mieszkał w ich domu i tam też zmarł. Był człowiekiem niezwykle pobożnym i przyjaznym każdemu człowiekowi. Starał się w każdej sytuacji praktykować cnotę milczenia i wypowiadać tylko tyle słów ile było to niezbędne – stąd jego przydomek Milczący. Na obrazach przedstawiany był z palcem na ustach.
Świętosław sprowadzał z całej Europy dzieła filozoficzne i teologiczne, które po przestudiowaniu ofiarowywał klasztorom, uważał bowiem, że książki takie powinny być dostępne dla wszystkich kapłanów. Zostawił po sobie wiele cennych notatek. Był znanym i cenionym spowiednikiem. Przyjaźnił się ze św. Janem Kantym, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmarł w opinii świętości 15 kwietnia 1489 r. i pochowany został w Bazylice Mariackiej.
Kult Świętosława
Sławków, od wielu stuleci związany był z kultem tego Sługi Bożego, żywym aż do dnia dzisiejszego. O kulcie parafian bł. Świętosława świadczy fakt, że wielu Sławkowian nosi imię Świętosława, a ponadto parafianie posiadają obrazki bł. Świętosława z napisem Patron i Rodak Sławkowa – czytamy na stronie sławkowskiego Urzędu Miejskiego. Przy ul. Kościelnej w Sławkowie nad wejściem do budynku fundowanego przez Bp. Andrzeja Zauskiego na szpital dla biednych w 1758 r. znajduje się pod tynkiem polichromia przedstawiająca bł. Świętosława i Św. Stanisława Biskupa i Męczennika.
Dziś wierni odwiedzający kaplicę Matki Bożej Częstochowskiej w Kościele Mariackim zauważyć mogą tam małą tabliczkę informującą, że Świętosław Milczący jest patronem spowiedników i spowiadających się. Znane są świadectwa dobrych spowiedzi po wcześniejszej modlitwie do tego świętego.
Proces kanonizacyjny
Świętosław Milczący wciąż czeka na wyniesienie na ołtarze. 29 listopada 1997 r. rozpoczęła działalność komisja historyczna w sprawie jego beatyfikacji. Komisję tą powołał 28 października 1997 r. Ks. Kardynał Franciszek Macharski, były Metropolita Krakowski. 22 stycznia 1998 r. Kardynał Macharski otworzył także proces kanonizacji Sługi Bożego Świętosława.
Za: http://gloria.tv/?media=518139&language=YiwzPCkSG6u
