Sługa Boży o. Kazimierz od św. Józefa Wyszyński
Czcigodny Sługa Boży o. Kazimierz Wyszyński urodził się 19 VIII 1700 r. w miejscowości Jeziora Wielka k. Warszawy. Na chrzcie otrzymał imiona January Franciszek. Gdy miał dwa lata, rodzina musiała uciekać przed wojskami szwedzkimi plądrującymi kraj. Wyszyńscy mogli powrócić do swych posiadłości dopiero w 1708 r.
Zgodnie z wolą ojca Franciszek studiował prawo, przygotowując się do pracy w kancelarii królewskiej. Uczynił ślub odbycia pielgrzymki do grobu św. Jakuba do Compostelli w Hiszpanii. Mimo sprzeciwu rodziny nie zmienił swej decyzji. Wreszcie otrzymał ojcowskie błogosławieństwo i udał się do Rzymu. Przybył do Wiecznego Miasta w październiku 1721 r. i wkrótce udał się w dalszą podróż z grupą pielgrzymów. Z powodu choroby musiał jednak powrócić. W Rzymie uzyskał zamianę swego ślubu na nawiedzenie rzymskich kościołów oraz spełnienie uczynków miłosierdzia.
Podczas pobytu w Wiecznym Mieście młody Wyszyński przypadkowo spotkał o. Joachima Kozłowskiego, prokuratora zakonu marianów. Dowiedział się wtedy, że jego brat (który ok. 1716 r. wstąpił do nowicjatu marianów) przyczynił się do wyrządzenia zakonowi wielkich szkód. Dogłębnie poruszony tą wiadomością, oświadczył, że pragnie naprawić to, co jego brat zepsuł i poprosił o przyjęcie go do zakonu. W dniu 18 XI 1723 r. Franciszek przywdział biały habit mariański i otrzymał imię zakonne Kazimierz od św. Józefa. Po powrocie do Polski odbył nowicjat, a w roku 1725 złożył śluby zakonne.
W rok później otrzymał święcenia kapłańskie. Od początku życia zakonnego o. Kazimierz odznaczał się dążeniem do doskonałości, gorącym nabożeństwem do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia NMP oraz troską o ubogich i społecznie pokrzywdzonych. Podjął także usilne starania o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego założyciela marianów o. Stanisława Papczyńskiego (1631-1701). Członkowie wspólnoty wyrazili swoje uznanie dla jego posługi poprzez mianowanie go kolejno: mistrzem nowicjuszy, przełożonym domu zakonnego, prokuratorem w Rzymie, a także, dwukrotnie, generałem: w latach 1737-1741 i 1747-1750.
Służąc wspólnocie z wielkim oddaniem, przyczynił się do jej umocnienia i wzrostu oraz, poprzez przyjmowanie kandydatów z różnych krajów Europy, uczynił ją instytucją międzynarodową.
W roku 1753 o. Kazimierz udał się do Portugalii, gdzie założył na wzgórzu Balsamao pierwszy mariański klasztor. W tymże klasztorze zmarł 21 X 1755 r. w opinii świętości.
W kilka lat po jego śmierci został rozpoczęty proces beatyfikacyjny w Portugalii, a następnie w Polsce i w Rzymie. Proces, który został przerwany z powodu rozbiorów Polski w XIX w. oraz zamieszek politycznych w Portugalii, został wznowiony w Rzymie w roku 1953. Wiele łask zostało udzielonych dzięki wstawiennictwu o. Kazimierza. W grudniu 1989 r. papież Jan Paweł II podpisał dekret o heroiczności cnót o. Kazimierza Wyszyńskiego. Teraz nosi on tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
Opinia o jego świętości przetrwała 200 lat, zwłaszcza w Portugalii, gdzie przeżyła okres kasaty wspólnot religijnych. Do dziś Portugalczycy nazywają go „Santo Polacco” (święty Polak). To rokuje nadzieję na pomyślne zakończenie procesu beatyfikacyjnego. Ale zależy to także od naszych modlitw w tej intencji. Prośmy o wstawiennictwo o. Kazimierza za nami.
za: http://www.marianie.pl/index.php?page=pages&text=27&sub=54
